در ادامه مقالات گذشته، در این مقاله نگاهی اجمالی به دررفتگی مادرزادی لگن خواهیم داشت.

دررفتگی مادرزادی لگن یا دیسپلازی تکاملی هیپ اختلالی بسیار شایع می باشد که در میان دختران ۶ برابر پسرها دیده می شود. این اختلال در چند روز اول بعد از تولد تا ۲ سال اول زندگی تشخیص داده می شود. در این ناهنجاری سر استخوان ران از حفره استخوان لگن خارج می شود.

از جمله علل آن می توان به قرارگیری جنین در پایین رحم به جای بالا، شلی لیگامانی، زایمان breech و علل ژنتیک اشاره کرد.

از جمله علایم قابل شناسایی برای والدین نوزاد زیر ۳ ماهه می توان به این موارد اشاره کرد:

*محدود بودن باز شدن پاها *افزایش چین های ناحیه کشاله ران در سمت دررفتگی

*کوتاه شدن اندام

درمانگران با انجام تست های ارتولانی و بارلو و یک رادیوگرافی ساده می توانند دررفتگی را تشخیص دهند. درمان کودکان دچار این مشکل بر اساس سن آنها می باشد. در نوزادان یعنی ۶ ماه اول تولد، در بیشتر موارد لگن طی سه هفته بطور خود بخود پایدار می شود و در این فاصله تنها استفاده از پوشک های حجیم برای باز نگه داشتن ران ها توصیه می شود. اما در صورت ادامه ناپایداری بعد از ۳ هفته گچ گیری یا استفاده از آتل پاولیک هارنس یا دنیس براون یا ون روزن توصیه می گردد.

اما در سنین ۶ ماهگی تا ۶ سالگی ابتدا از روش جااندازی بسته یا جراحی استفاده می گردد و بعد از آن استفاده از آتل.

در این کودکان در جلسات کاردرمانی بر تقویت عضلات پشت و خارج لگن تاکید می شود و البته در کنار توجه به لگن تلاش می گردد روند کسب مراحل حرکتی کودک تسهیل گردد.

در کودکان بزرگتر با استفاده از وسایل کمکی برای ایستادن و راه رفتن کودک تلاش می گردد.

سید روح اله افتخاری

کارشناس ارشد کاردرمانی

مرکز كاردرمانى و گفتاردرمانى تاک سعادت آباد_خ سرو غربی_پلاک۱۴۵